Bieten rooien! De suikerbieten mogen er uit, dat betekent werk aan de winkel. Prachtige omstandigheden om te rooien, we rooien schone bieten en de volle kippers rijden met deze droge grond niks kapot. Chauffeurs Ruben en Nick helpen met de klus, bedankt mannen. De eerst gerooide bieten zijn inmiddels in de fabriek. De cijfers, plm 75 ton per hectare, en 16,16% suiker. Prima cijfers als je bedenkt dat het geen zomer is geweest voor suikerbieten.
Daarna gaan we woelen. Of ploegen. Wat is nou beter? Voor het bietenland kiezen we voor de woeler. Elke 40cm een tand door de grond die net onder de bouwvoor door gaat, trekt de inmiddels droge grond mooi los, en laat de organisatische stof bovenin.
Op een graanstoppel doen we het anders. Deze grond is nog nat en compact. Om de bouwvoor de winter door voldoende waterbergend vermogen te geven, denken we toch dat ploegen beter is. Een andere reden is dat we hulp krijgen van Hans. Als mister Lemken komt, weet je zeker dat het ploegen goed gaat.
In september al wintertarwe zaaien, dat is te vroeg. Dat zeggen de adviseurs. Deze keer luisteren we niet, en zaaien toch de eerste percelen. Want de omstandigheden zijn goed, en het kan maar weer klaar zijn. Wel drukken we de grond aan na het zaaien. We hopen dat deze bewerking de eventuele schade door slakken beperkt.
Heb jij ook die enorme rupskraan in het land gezien? We leggen natuurvriendelijke oevers aan, een samenwerking met het waterschap. De vrijkomende grond gebruiken we weer om percelen te optimaliseren. Vlakker maken en slootjes dempen. Machinist Johannes Rosier betoont zich een ware vakman en verzet met zijn kraan letterlijk bergen. Ook bestaande sloten maakt hij weer netjes en strak. De mannen van Elzinga weten hoe dat moet. Vakwerk.
Janko maakt met de kilverbak de boel weer vlak. Het gps systeem op de machine laat waar grond te veel en waar grond te weinig ligt. Zo komen de percelen mooier vlak of licht aflopend te liggen. Het is een investering waarmee we hopelijk beter klaar zijn voor een veranderend klimaat.
De dag dat de meteorologische herfst begint, is een dag van verdriet. Het is de dag van het afscheid nemen van Ben Vink. De tijd om na een werkzaam leven op de boerderij, te gaan genieten van de herfst van het leven, kwam niet. Familie Vink moest Ben verliezen. We leven met hen mee. En we voelen zelf ook nu weer zoveel hoe onze wereld sinds een halfjaar zo anders is geworden. En hoe de wereld doorgaat met weer een lege plek.
Wil jij even stil zitten? Wil jij even stil zijn om wie jij mist? Het stilzitbankje staat er voor. De plek is nog niet af. Maar je kunt de herfst er beleven en een moment van rust vinden.
We herhalen de woorden zoals die klonken tijdens Ben’s uitvaart.
Blijf mij nabij wanneer het avond is
Wanneer het licht vergaat in duisternis
Wanneer geen mens mijn hulpeloosheid ziet
Bid ik tot U o Heer, verlaat mij niet.
Bekijk het bericht op Facebook voor meer foto’s bij dit verhaal.
26 september 2021